Boek
Zilverenstof
Door Marc Vanroy
Datum
Teasers
Teaser bij hoofdstuk 1: De Ultieme Wraak
Erwin
‘Maar, … ik wil dat je verdwijnt, dit is mijn lichaam, er mag niemand gedood worden.’
Erwin was sterker.
‘Niets te maren, jij hebt er echt geen flauw idee van, hoeveel moorden je al gepleegd hebt, he? Het is dan wel jouw lichaam, maar ik stuur het aan en het moet precies doen wat ik wil, het zal gaan zoals ik wil en ik ben nog maar pas opnieuw begonnen.’
‘Opnieuw?’
‘Ja, jij herinnert je het niet, maar ik heb je al een paar mensen laten doden.’ Daarop barstte Erwin uit in een venijnige lach die als een golf door het lichaam rolde en alleen door het ventje, zoals Erwin hem spottend noemde, hoorbaar was. Stilletjes probeerde het ventje tegen te preutelen, maar tevergeefs.
‘Verdorie, ik wil dat je mij verlaat of ik pleeg zelfmoord voor je nog iemand kan doden.’
‘He he, je kan nog geen vlieg doodslaan, laat staan jezelf. Er is wel wa meer nodig om zelfmoord te plegen, dan wa loze dreigementen. En als je een poging zou wagen, kan ik je perfect tegenhouden, ik… zit namelijk in hetzelfde lichaam, nie waar?’
Teaser bij hoofdstuk 2: De Ultieme Moordenaar
De littekens op haar buik en benen waren door de tijd een beetje vervaagd, maar niet verdwenen. Dan richtte ze haar blik op de ogen die terugkeken vanuit het zilverachtige glas. Het was alsof ze diep in de ziel van haar spiegelbeeld probeerde te kijken. Langzaam werd de persoon die terug keek een vreemde. Ze herkende steeds minder van zichzelf. Zij was een ijskoude moordenares. Haar spiegelbeeld was een lieve, vriendelijke, mooie en charmante vrouw. Zij was geen van dit alles. Daarom vermeed ze langdurig contact met het gezicht dat tussen de weerkaatsing van de badkamerspullen en meubilair te zien was.
Daar had ze nog een reden voor. Hoe langer ze keek, hoe helderder ze het ongeval op de achtergrond van haar spiegelbeeld zag gebeuren, steeds opnieuw. Het was alsof ze naar een film keek, met het zilverenglas als doek dat de beelden gebruikte om Kathy duidelijk te maken dat ze zelf verantwoordelijk was voor dit alles.
Teaser bij hoofdstuk 3: De Ultieme Liefde
“Mevrouw Avonture! Zou je het aandurven mijn vrouw te willen worden? Ik weet het, het is vrij snel maar …”
“Ja!” Ze onderbrak hem met een kort en krachtig antwoord. Robert had het niet echt verwacht.
“Eeuh, je bent niet bang voor het leeftijdsverschil?”
“Neen, nu ben ik de jongste”, lachte ze. In elke hand had hij tussen duim en wijsvinger het uiteinde van de halsketting vast. Ze boog haar hoofd voorover zodat hij de gouden ketting achter in haar nek kon sluiten. Zijn handen kwamen weer naar voren terwijl hij haar schouders streelde. Ze nam het juweel vast en bekeek het met veel passie. De hanger stelde een klaproos voor. Het stengeltje was gemaakt van platina, de blaadjes van goud en een rood bloempje, gevormd door kleine robijntjes, maakte het geheel af.
“Prachtig, echt zeer mooi. Ik zal het nooit meer van mijn hals halen.” Met haar handen wreef ze de naar beneden rollende tranen weg, waarop ze Robert tegen haar naakte lichaam aantrok en hem een zachte, liefdevolle kus gaf. Nu mocht ze zijn hemd wel losknopen..
“Ik hou van jou mijn klaproosje.”
“Schat, zorg er maar voor dat je oud wordt want ik wil je nooit meer kwijt!”